ORHAN SEYFÎ ORHON (23 Kasım 1890- 22 Agustos 1972)
Mercan Idadisi’nı bitiren Orhan Seyfi bir süre tıp fakültesinde okuduktan sonra, hukuk fakültesini bitirdi. Bir süre memurluk yaptıktan sonra çeşitli okullarda öğretmen olarak çalıştı. Aynı yıllarda gazeteciliğe de başladı. Çeşitli gazetelerde fıkra yazarlığı yaptı. 1911 yılından başlayarak bir çok dergi çıkardı. Hıyaban, Papağan, Akbaba, Güneş, Edebiyat Gazetesi, Aydabir, Çınaraltı adlı bu dergilerin ilk üçü mizah diğerleri ise edebiyat ağırlıklıdır. 1946, 1961, 1964 dönemlerinde millet vekili olarak mecliste görev yaptı.

 Edebiyat hayatına terkipsiz bir dil ve aruz vezniyle yazdığı şiirleri ile başladı. Şahsî bir üslûp ortaya koymaya başladığı bu yıllarda Ziya Gökalp ile tanıştı. Bilgi Derneği etrafında toplanan gençlerden biri olarak Gökalp’in fikirlerinden etkilendi. Böylece sade bir dille ve hece vezniyle yazmaya başladı. Heceye geçmeden önce, genç yaşına rağmen aruzda usta bir şair sayılıyordu. Hece ile yazdığı şiirlerinde de aruz terbiyesi gizli bir itici güç olarak etkisini sürdürdü. 1930 sonrası Türk şiiri, Orhan Seyfi ve “Beş Hececiler” olarak anılan arkadaşlarının hazırladığı temelden fazlasıyla faydalanmıştır. Aruz terbiyesi ve halk şiiri geleneğinden faydalanan Orhan Seyfi bu şekilde yeni bir millî zevk oluşturmak için çalıştı. Aruz ve hece ile yazdığı şiirlerinde en çok aşk temasını işledi. Yaşanmış olan hikâyelerinden ziyade hayâl dünyasında kurulmuş aşkları tercih etti. Bu temayı, sosyal hayatın bunaltıcı endişelerinden bir kaçış olarak gördü.

Hatıralar ve “ince bir hiciv ile romantik bir sızı”da şiirlerinde kuvvetle hissedilen unsurlar oldu. Roman ve hikâye denemeleri de olan şairin eserleri şu isimleri taşır : Şiir kitapları ; Fırtına ve Kar (1919), Peri Kızı ile Çoban Hikâyesi (1912), Gönülden Sesler (1922), O Beyaz Bir Kuştu (1941), Kervan (1935), İşte Sevdiğim Dünya (1962), İstanbul’un Fethi (1953), Bütün Şiirleri (1970). Roman : Çocuk Adam (1941). Hikâye : Düğün Gecesi (1957).