NECİP FAZIL KISAKÜREK (1905 – 1983)
Necip Fazıl, Bahriye Mektebi ve İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümü’nde bir süre okudu. Paris’te Sorbon Üniversitesi’ne devam etti. Ankara ve istanbul’da çeşitli bankalarda çalıştı. Ankara Üniversitesi ve İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi’nde edebiyat dersleri verdi. Çeşitli gazetelerde fıkra yazarlığı yaptı. “Ağaç” ve “Büyük Doğu” adlı dergileri çıkardı.
Necip Fazıl, ilk şiirlerini 1923 yılında yayınlamaya başladı. Şairliğinin olgunluk döneminde Islâmî düşünceyi savunan, maddeye karşı ruhu ön plâna çıkaran bir yol benimsedi. Madde ve ruh problemlerini, insanın gizli duygu ve tutkularını dile getiren güçlü bir şair olarak Cumhuriyet şiirinde önemli bir rol üstlendi. Şiirlerinde insanın iç dünyasındaki trajediyi ön plânda işledi. Bir mizaç şairi olarak tanımlandı. Kendi ruh halini, düşünce sistemini, bunlara en uygun sembolleri, ortamları ve ahengi şiite getirdi. Şekil ve ses bakımından dinî  tasavvuf! halk edebiyatı geleneğinden faydalandı. Sağlam bir teknik ve olgun bir Türkçeyle yazdığı şiirlerinde Allah, kâinat, korku, ölüm, zaman ve insanî çelişkileri işledi. Şiir hakkındaki görüşlerini kendi politika’sında açıkladı.

Buna göre şiiri “kendisini aşmaya doğru giden insanın, hulâsa bütün âlemin: akan su. uçan kuş ve düşünen insanla beraber, bilerek veya bilmeyerek cezbesine sürüklendiği mutlak hakikati aramak yolunda, çocukça, cambazca ve kahramanca bir usûl” olarak tanımladı. Necip Fazıl’a göre şiir “Allah’ı sır ve güzellik yolundan arama işidir”. Şiirde his ve fikir olarak iki büyük unsurun varlığını kabul eden Necip Fazıl, basit ve kuru fikrin üstün bir idrâkten geçmeden şiire giremeyeceğini savundu. Şiirde önemli olan vezin ve kafiye unsurlarının tek başına kaldığında, balmumundan yemişler gibi anlamsızlaşacağını söyledi.

Şairliğinin yanısıra, iyi bir nâsir olarak da tanınan Necip Fazıl tiyatro türünde de önemli eserler verdi. Şiir ve nesir alanındaki çalışmaları şu kitaplarda toplandı: Şiir Kitapları ; Örümcek Ağı (1925), Kaldırımlar (1928), Ben ve Ötesi (1932), Sonsuzluk Kervanı (1955), Çile (1962), Şiirlerim (1969). Hikâyeleri ; Birkaç Hikâye Birkaç Tahlil (1933), Ruh Burkuntularından Hikâyeler (1965). Tiyatro Eserleri ; Tohum (1935), Bir Adam Yaratmak (1938). Künye (1940), Sabırtaşı (1940), Para (1942), Nâm-ı Diğer Parmaksız Salih (1949), Reis Bey (1964). Siyah Pelerinli Adam (1964), Ahşap Konak (1964), Yunus Emre (1969). Ulu Hakan Abdülhamid Han (1969). Kanlı Sarık (1970). Mukaddes Emanet (1970). İnceleme, monografi, biyografi ve fıkralarının toplandığı kitapların bazıları da şunlardır : Namık Kemal (1940), İlim Beldesinin Kapısı Hz, Ali (1964), Ulu Hakan II. Abdülhamid Han (1965). Son Devrin Din Mazlumları (1969), Çöle İnen Nur (1950), Çerçeve (1940), At’a Senfoni (1950), İdeologya Örgüsü (1968), Tanrı Kulundan Dinlediklerim (1968). Hac’dan (1973).