KEMAL TAHÎR (1910-21 Nisan 1973)
Kemal Tahir (Demir), ilköğrenimini subay olan babasıyla birlikte bulundukları çeşitli Anadolu şehirlerinde tamamladı. Galatasaray Lisesi’ndeki ortaöğrenimini yanda bırakarak avukat katipliğine başladı. 1932’den itibaren içine girdiği gazetecilik mesleğinin tashihçilikten yazı işleri müdürlüğüne kadar her kademesinde çalıştı. Siyasî düşünceleri sebebiyle 1938 -1950 tarihleri arasında hapis yattı. Edebiyata şiirle başlayan Kemal Tahir, daha sonra hikâyeler yazdı. Romanlarını ise 1935’ten sonra yayınlamaya başladı. İlk hikâye ve romanlarında Cemalettin Mahir, Bedri Eser, F.M., ikinci gibi takma adlar kullandı.Romanlarında cezaevi hayatı, Kurtuluş Savaşı, yakın tarihimizin siyasî olayları, eşkiya hikâyeleri gibi konulan işledi. Çok çeşitli tarihî, siyasî ve sosyal problemleri sergiledi, inceledi ve yorumladı. Kendi döneminin toplumcu yazarlannın aksine, Osmanlı Devlet sistemine ve Sultan II. Abdülhamid‘e duyduğu hayranlığı eserlerine yansıttı. Osmanlı hayranı olması ve İttihatçıları yermesi gibi farklı düşünceleri yüzünden en çok tartışılan yazarlardan biri oldu.

Romanlannın arka plânını oluşturan tarihî ve sosyal görüşleri şu temel noktalardan oluşmaktadır : “1. Osmanlı Devletinde feodolite yoktur, dolayısıyla özel toprak mülkiyeti ve toprağa bağlı köle yoktur. 2. Servet belli ellerde birikmemiştir. 3. Batı toplumu sınıflıdır, Doğu toplumunda sınıflar ve sınıflar arası çatışma yoktur; kişilerin hakları devletin koruması altındadır. 4. Kişiler dinî ve sosyal eşitlik ve hürriyete sahiptir; bu yüzden feodalle savaşmak ve özgürlüklerini satın almak mecburiyetleri yoktur. 5. Tanzimat’la başlayan Batılılaşma hareketi, Batı düzenini topluma yerleştirme girişimidir. Bu hareketi halk benimsemediği için ülkede yöneten – yönetilen, aydın halk ikilemi doğmuş; Batı düzeni bize uymadığı için de halk, getirilen yenilikleri benimsememiştir.” (Cevdet Kudret, Türk Edebiyatında Hikâye ve Roman) Değişik roman teknikleri kullanan Kemal Tahir, eserlerinde destan, efsane, menkıbe gibi geleneksel tahkiye unsurlarından faydalandı. Bol şahıslı eserlerini genellikle karşılıklı konuşmalar üzerine kurdu. Seçtiği roman şahıslarına, sosyal ve tarihî meseleleri inceletme yoluna gitti. Bilimsel şüpheciliği kullanarak, resmî tarihin kabulleri dışında bir çok konuda ilginç görüşler ileri sürdü.

Kemal Tahir’in yayınlanmış eserleri şu adları taşır : Hikâye : Göl İnsanları (1955). Romanları : Sağırdere (1955), Esir Şehrin İnsanları (1956), Karaduman (1957), Rahmet Yolları Kesti (1957), Yediçınar Yaylası (1958), Köyün Kamburu (1959), Esir Şehrin Mahpusu (1962), Kelleci Memet (1962), Yorgun Savaşçı (1965), Bozkırdaki Çekirdek (1967), Devlet Ana (1967), Kurt Kanunu (1969), Büyük Mal (1970), Yol Ayrımı (1971), Namusçular (1974), Kanlar Koğuşu (1974), Hür Şehrin İnsanları (2 cilt, 1976), Dam ağası (1977), Bir Mülkiyet Kalesi (2 cilt, 1977)