ABDÜLHAK ŞİNASİ HİSAR (1883 – 3 Mayıs 1963)

Abdülhak Şinasi, Galatasaray Lisesini bitirdikten sonra Paris’e giderek Siyasal Bilgiler Fakültesinde okudu. 1908 yılında yurda döndükten sonra, çeşitli devlet görevleri aldı. Bazı özel şirketlerde ve banka yönetim kurullarında çalıştı. Paris’te kaldığı yıllar içinde Jön Türklerle temasa geçtiyse de daha çok sanat faaliyetleriyle ilgilendi. Yurda döndükten sonra Ittihad ve Terakki’ye muhalif olarak kurulan Millî Ahrar Fırkası‘nda yer aldı. Türk Yurdu dergisinin yayın müdürü oldu.

Abdülhak Şinasi, kadınları da erkekler kadar okumuş olan entellektüel bir çevrede, iyi bir eğitim görerek büyüdü. Devrinin önemli şair ve yazarlarını aile ortamında tanıma imkanı buldu. Yazı hayatına 1918 – 1921 yıllan arasında yazdığı sınırlı sayıda şiirle başladı. Hece ile yerli ve batılı nazım şekillerini denediği bu manzumelerden sonra tamamen nesre yöneldi. Kendisinin “hikâye” olarak tanımladığı romanlan da dahil olmak üzere, bütün nesirlerinde hatıralanna ağırlık verdi. Hemen hemen bütün eserleri “ben” bakış açısıyla yazılmıştır. Özellikle romanları hâlis romanın başlangıcı ve edebiyatımızda insan problemine yeniden bir dönüş olarak değerlendirilmiştir. Romanları değişen zamanla farklılaşan insanı anlatan ve kaybedilmiş zamanın güzelliğini hissettiren şiir dolu buruk bir ifade ile kaleme alınmıştır. Kitap halinde yayınlanan eserleri şunlardır : Romanları ; Fahim Bey ve Biz (1941), Çamlıca’daki Eniştemiz (1944), Ali Nizamî Bey’in Alafrangalı ve Şeyhliği (1952). Hatıraları ; Boğaziçi Mehtapları (1942), Boğaziçi Yalıları (1954), Geçmiş Zaman köşkleri (1956). Monografileri ; istanbul ve Pierre Loti (1958), Yahya Kemal’e Veda (1959), Ahmed Haşim ve Şiiri (1963). Diğer eserleri ; Aşk îmiş Her Ne Var Âlemde (1955), Geçmiş Zaman Fıkraları (1958).