Salah Birsel, yayımlanmış birçok günlüğüyle Türk edebiyatında bu türün gerçek anlamda öncüsü olmuştur. Yazarın diğer kitaplarında görülen akıcı ve içten anlatım, günlüklerine de yansımış; yazar, bu metinleri, bazen gerçek yaşam sahnelerinin aktarıldığı bir fotoğrafa karesine, bazen kendi şahsında insan gerçeğine tutulan bir aynaya, bazen de dönemin edebiyat, sanat ve kültür atmosferini yansıtan bir tabloya dönüştürmüştür.

İstanbul, 19 Ekim 1973

Kadıköy’de, Ankara’ya dönmek üzere otobüs bekliyorum. Daha doğrusu, otobüse yetiştirecek minibüsü… Bîir sürü insan geliyor gidiyor. Topunun da kendi dünyası var. Ama hepsi de benim figüranlarım. Hop, bir kadın laha: Oksijenle sarartılmış saçlar… Siyah entari, siyah :anta, delikli siyah ayakkabılar… Sol kolda pembe bir hırka… Bütün bu görünüm, benim için iki kahverengi, bir tirşe arasında siyah bir leke…

29 Kasım 1973
Ben günlüğümde kimden söz etsem, onun değeri, gözümde daha bir artıyor. Sevgim genişliyor, büyüyor. Bu, sanırım biraz da özel günlüklerin bir özelliği, insanlarla ilişki kurmadan, onlara sevgi çelenkleri fırlatmadan yazılan günlük, sadece edebiyat günlüğüdür. Özel günlük yazmak istediniz mi ya insanlarla aranızda sevgi köprüleri kuracak ya da kendinizi gözlem altında tutacaksınız.

İstanbul, 21 Haziran 1974
Sahaflarda Emil Ludvvig’in Juillet 1914 adlı kitabını bularak aldım. Böyle bir kitabı Paris’te bile bulamam. Fransızlar tükenen bir kitabın yeni bir baskısını kolay kolay yapmıyorlar. Gerçi romanlar bu eğilimin dışında ama sanırım Ludvvig gibi yazarları okumak isteyecek yeni okurlar vardır. Bu, bana şunu da düşündürttü: İnsanoğlu kültürünü istediği gibi değil, bulabildiği kitaplara göre ayarlayabilir.

8 Ağustos 1974
Küllenmiş çağla rengi… Fakir Baykurt’un “Köygöçüren” romanında rastlıyorum yeşilin bu türüne. Sözlükler çokluk “yeşil” der, başka bir şey demez. Oysa değişik çeşitleri vardır yeşilin: Camgöbeği, pas yeşili, İngiliz yeşili, zümrüt yeşili, çinko yeşili, krom yeşili, Çin yeşili, kobalt yeşili, yaş ağaç yeşili, bakır yeşili, tunç yeşili, toprak yeşili, Türk yeşili, limon küfü, nefti, zeytin yeşili, çimen yeşili, hacı yeşili, Veronez yeşili, elma yeşili, Nil yeşili, kursak yeşili, Viktorya yeşili, lak yeşili, çayır yeşili ve çağla yeşili. Bir sürü yeşil ki insana uykusuz gözlerle düş gördürtür. Ama ressamlar bilir bunları. Bedri Rahmi, bir kez, 99 türlü yeşil olduğundan açmıştı.