MEHMET AKİF ERSOY (1873 – 27 Aralık 1936)
Mehmet Akif, Fatih Medresesi müderrislerinden olan babası Mehmet Tahir’den köklü bir eğitim aldı. İlk Islâmî bilgileri, Arapça ve Farsça’yı babasından öğrendi. Baytar Mektebi‘ni birincilikle bitirdikten sonra, Rumeli, Anadolu ve Arabistan‘da çeşitli görevler aldı. Darülfünûn‘da edebiyat hocalığı yaptı. Görevli olarak Almanya’ya gönderildi. İstiklâl Harbi‘ne fiilen katıldı. Camilerde vaazlar vererek halkı birliğe çağırdı. 1921 ydmda yazdığı şiir, Büyük Millet Meclisi‘nde “İstiklâl Marşı” olarak kabul edildi.

İlk şiirlerini 1895 yılında yazdı, İran edebiyatından tercümeler yaptı. 1908’den sonra “Sırat-ı Müstakim” ve “Sebil’ür-Reşad” dergilerinde yazmaya başadı. Şiirlerini yayınladığı yıllarda gündemde olan Servet-i Fünûn hareketini gereğinden fazla “alafranga” bularak, onlara kalmadı. Hıristiyan dünyasının Balkanlardaki milliyetçilik hareketlerini desteklediğini farkeden ilk aydın Mehmet Akif oldu. Bu yüzden Türkçülük akımına yakınlık duymayarak, “İslâm birliği” idealine sarıldı. Cumhuriyet’ten sonra millet vekili olduğu meclisle anlaşmazlığa düşerek Türkiye’den ayrıldı.
Arapça, Farsça ve Fransızca dillerini çok iyi bilen şair, bu dillerin edebiyatlarını da yakından tanıdı. Aruz veznine ve Türkçeye olan hakimiyeti, bu vezni ve dilini istediği gibi kullanma imkanı ile sanatkâr yaradılışı Türk edebiyatı tarihinin en büyük şairlerinden biri olmasını sağladı. Islâmî dünya görüşünü benimsemesine ve aruzla yazmasına rağmen millî konulara ağırlık vermesi, edebiyatta millîliği savunması ve sade bir Türkçe kullanması dolayısıyla Millî Edebiyat anlayışına yakın bir şair olarak değerlendirilmektedir.

Eserlerinde sanat yapmayı reddeden Mehmet Akif, toplum hayatını bütün gerçekliğiyle yansıttı. Halkın sesi oldu. Osmanlı Devletindeki sosyal çözülmeyi, sorunları ve millî duygulan anlattı.
“Safahat” adı altında toplanan şiirleri yedi ayrı kitaptan oluşmaktadır : 1. Safahat (1911), 2. Süleymaniye Kürsüsünde (1912), 3. Hakkın Seslen (1913), 4. Fatih Kürsüsünde (1914), 5. Hâtıralar (1917), 6. Âsim (1924), 7. Gölgeler (1933) Safahat’ın dışında çeşitli yayın organlarında yer alan makaleleri ile Kur’andan Ayetler adlı bir nesir kitabı da vardır.