Fecr-i Âti grubu mensupları, yeni olma iddiasıyla ve Scrvet-i Fünûn edebiyatına bir tepki olarak ortaya çıkmalarına rağmen şiir sahasında aynı malzemeyi kullandılar.

Servet-i Fünûn şairleri gibi Batı edebiyatı akımlarından etkilenerek kısmen parnasizm akımına ve sembolist – empresyonist eğilimlere bağlananlar olur. Şiirde kullandıkları temalar aşk ve tabiattır. Genellikle hissî ve romantik aşk şiirleri yazdılar. Servet-i Fünûn şairlerinin duygularında görülen marazîliği, daha aşırı şekilde devam ettirdi. Sembolizmi daha iyi anladılar ve uygulamaya çalıştılar. Tabiat tasvirleri ise tamamiyle sübjektiftir. Genellikle aruz veznini kullandılar. Tevfik Fikret’le başlayan “müstezat” nazım şeklini daha da geliştirerek “serbest müstezat” haline getirdiler. Şiir diline Arapça ve Farsça’dan yeni kelimeler aldılar; konuşma dilinden uzaklaştılar. Dilde sadeleşme eğiliminin yaygınlaştığı bir dönemde bu tavırları tepki görmüştür.

Ahmet Haşim bu grubun önde gelen şairidir. Grup dağıldıktan sonra, bir topluluğa girmeyerek aynı şiir esteüğini geliştirerek devam ettirir.
Başka topluluklara girmeyen diğer şairler ise Emin Bülend Serdaroğlu, Tahsin Nâhid ve Mehmet Behçet Yazar’dır.