Tiyatro, insan ve sosyal hayatla iç içe olan bir türdür. Sanata değer veren Servet-i Fünûncular, kendi görüşlerini yansıtan oyunların bu dönemde oynanmasına izin verilmeyeceğini bildikleri için tiyatro eseri yazmazlar. Bu dönemde tiyatro sahnelerinde tuluat kumpanyaları temsiller verir. Tuluat kumpanyalarının sahne hakimiyetleri 1908’e kadar sürer. Servet-i Fünûnculann 1908’den sonra yazdıkları piyesler diğer türlere göre oldukça zayıf kalır. Bu denemelerde konuşma diline yaklaşmak için çaba sarf ettikleri görülür. Vak’aların genellikle aile çevresinde geçtiği bu oyunlarda evlenme, boşanma, kadının medenî haklar gibi konular işlenir.

Hüseyin Suat Servet-i Fünûn sanatçıları içinde tiyatroyla en çok ilgilenen kişidir. Bir kısmı Dârülbedâyi‘de oynanan telif ve adapte yirmiye yakın eseri vardır. Tiyatro dili konusunda oldukça başarılı olduğu görülür. Bazı eserleri şunlardır : Şehbâl Yahut İstibdadın Son Perdesi (1908), Devâ-yı Aşk (1910). Çifteli Mikroplar (1920), Âhirette Bir Gün (1943).

Mehmet Rauf, romancılığı yanı sıra tiyatro eserleri de yazar. Pençe (1909), Cidai (1911), Diken (1917), vb. eserlerinden bazılarıdır.
Cenab Şahabeddin, Yalan (1911) ve Körebe (1917) ile tiyatro yazarları arasına katılırken, Halit Ziya, Ali Ekrem, Saffeti Ziya, Faik Ali bu türü deneyen diğer yazarlardır.